عجب روزگاري است اين روزگار غريب ما. گم شده ايم يا گم کرده ايم. نمي دانم، نمي دانم خودمان گم شده ايم يا خودمان را گم کرده ايم. . نمي دانم در کدام جهان زندگي مي کنيم؟
همه سر در گميم و حيران، انگار به دنبال چيزي مي گرديم، چيزي که نمي دانيم چيست؟ همه مي دانيم يا بهتر بگويم همه فکر مي کنيم که مي دانيم و اما وقتي حرف مي زنيم همه همان حرفهاي همديگر را به نوعي ديگر تکرار مي کنيم.
همه از سکوت گريزان، همه از صدا بيزار چنين چرا دلتنگم؟ چنين چرا بيزار؟(نظري)
هر روز از خواب بيدار مي شويم، از حادثه هاي تلخ و آشفته روزگارمان مي شنويم، مي گوييم، نظر مي دهيم، فراموش مي کنيم. دنياي مجازيمان، دنياي زندگي مان، دنياي درونمان. اين همه دنيا و اين همه سردرگمي و اين همه حيراني. .
مثل گنجشکي که طوفان لانه اش را برده است خاطرم از مرگ تلخ جوجه ها آزرده است( بهمني)
اين است زندگيمان، گم شديم در حادثه هاي روزگارمان، مي شنويم، مي دانيم اما هيچ تلخي از بار روزگارمان کم نمي کنيم و در دنياي مجازمان از دردهاي بشر مي ناليم و تمام مي شود و باز فردا دوباره اينگونه به تکرار مي نشينيم. نه زمين آرام است، نه آسمان، نه آدمها و در اين همه آشفتگي، گم شدن معماي عجيبي است؟
خسته ام از زندگي، از مثل زندان بودنش اين نمايش درد دارد کارگردان بودنش(بهمني)
اما دنياي خودم از اين هم گم گشته ترم، نمي دانم چرا؟ اما مي دانم که حيرانم. . گويي دنيا رنجي است ابدي بر روي شانه هايم. گويي باري سنگين تر از شانه هايم را به دوش گرفته ام. .
من گم شده ام هر چه بگردي خبري نيست جز اين دو سه تا شعر که گفتم اثري نيست(فرجي)
نه دنياي بيرونمان آرام است و نه دنياي درونم آرام و نه دنياي مجازم آرام. همه ي جهان هاي من در التهابي مداومند.
خسته ام از آرزوها، آرزوهاي شعاري شوق پرواز مجازي، بال هاي استعاري
لحظه هاي کاغذي را روز و شب تکرار کردن خاطرات بايگاني، زندگي هاي اداري(امين پور)
گويي براي حادثه اي تلخ تر از زندگي به انتظار نشسته ام. .
شانه ات را دير آوردي سرم را باد برد خشت خشت و آجر آجر پيکرم را باد برد
من بلوطي پير بودم پاي يک کوه بلند نيمم آتش سوخت، نيم ديگرم را باد برد(عسگري)
خدايا در اين روزگار عجيب و در اين جهان هاي پر التهاب، معجزه کن، معجزه اي از جنس باران، از جنس دريا . .
اي اسم مقدس تو باران آغاز قشنگ کشتزاران
يک خواب بد است بي تو دنيا دشت جسد است بي تو دنيا(يونان)
درباره این سایت