سنگ و شيشه.

    مشکلات مثل سنگ ها مي مانند، جنس ما آدمها در برخورد با سنگها مهم است. سنگ را در نظر بگيريم، سنگ اگر به سنگي بخورد سنگ را نمي شکند؛ اما اگر به شيشه بخورد آن را مي شکند، حتي کوچکترين سنگها هم شيشه را اگر نشکنند به آن ترک مي اندازند. مي دانم جنس آدمها از سنگ نيست، ما آدمها با روحي لطيف به دنيا مي آييم. اما زندگي و سختيهايش در طول زمان جنس ما را تشکيل مي دهد. گاهي روزگار و مشکلات از ما سنگ مي سازد، نه سنگ به معني بي احساس بودن، سنگ در معناي سرسختيش، مقاومتش و نشکن بودنش. شنيده ايد که مي گويند اگر دردي مرا نکشد مقاومتر مي کند. گاهي مشکلات انسان را بزرگ مي کند، سخت مي کند.

   اما سنگها خاصيت ديگري هم دارند، سنگها شيشه ها را مي شکند، اگر شيشه باشيم سنگها ما را مي شکند، شيشه نه به معني شکننده بودن، نه به معني نازک بودن بلکه منظور خودخواهي، غرور؛ تکبر و خصلتهاي ديگري که در وجودمان است با گذشت زمان و در سختيها مي شکند و از انسان، انسان ديگري مي سازد. چه بسيار قلبهاي سختي که با سنگها نرم شده اند. سنگ مشکلات وقتي به شيشه قلب برخورد کند آن را مي شکند و چنان نرم مي کند که از تو، توي ديگري مي سازد. از مشکلات نهراسيم. از سختيها نترسيم. اگر سختيها و مشکلات نباشد انسان هرگز به کمال نمي رسد. انسانهاي بزرگ و تاريخ ساز آنهايي بودند که با مشکلات بزرگتري جنگيده اند.