گوشي به دست مي گيرم، پشت کامپيوتر مي نشينم. مي خواهم در کانالي عضو شوم، حساب کاربري مي خواهد، من زنم اما دوست دارم مرد باشم، يا شايد مردم و دوست دارم زن باشم و مي شوم آن چيزي که دوست دارم. کانالي ديگر، صفحه اي ديگر، حساب کاربري ديگر و مشخصاتي که من نيستم. متاهلم مي نويسم مجردم، تاهلم و تعهدم را پنهان مي کنم، پيرم خودم را جوان معرفي مي کنم، انگار هر چه دلم مي خواست باشم و نيستم اينجا پشت گوشي، پشت کامپيوتر همه يکجا فراهم مي شود. مي شوم آن يک نفري که من نيست. چندين چند صفحه دارم و چندين چند شخصيت و هويت. آدمهايي که منم اما من نيستم. با هر کس دلم مي خواهد حرف مي زنم، دروغ پشت دروغ مي گويم، آري دروغ مي گويم و گمان مي کنم که به همه دروغ مي گويم اما اولين دروغ را به خودم مي گويم، به انسانيتم مي گويم. به صفحه هاي ديگران سر مي زنم به مذاقم خوش نيايد فحش مي دهم. مي گويي چرا؟ چون اينجا جهان مجازيست.
من خيال مي کنم چون اينجا مجازيست، پس من هم انساني مجازي هستم، همه چيز مجازيست، آدمها مجازيند، شخصيتها خياليند، دنياي اين سوي گوشي توهم است و اين تصور من است از اين جهان مجازي. گويي خداي اين جهان مجازي هم مجازيست، وجدان هم مجازيست، انسانيت هم مجازيست. من خيال مي کنم که چون اينجا مجازيست پس من مجاز به هر کاري هستم.
اما چنين نيست، اگر درون اين دنيا، هزار دنياي ديگر هم باشد، باز من، من هستم، خدا، خداست، انسانيت در همه ي دنياها به يک معناست. اگر من خودم را و باورهايم را باور داشته باشم با تغيير جهانم، با تغيير دنياي پيرامونم تغيير نمي کنم. من تعريفي از خودم دارم، تعريفي از شخصيتم دارم، هويتم را قبول دارم، هر آنچه را که هستم پذيرفته ام و اين همه يعني من و من تعريفي مشخص از خودم در ذهنم دارم. پس براي من چه فرقي مي کند در کدام جهان باشم، چه فرقي مي کند که با چه کسي همکلام شوم. وقتي باور دارم فحش دادن کاريست که من هرگز انجام نمي دهم، وقتي باور دارم دروغ عملي زشت است، وقتي فريبکاري را عملي نادرست مي دانم پس با تغيير جهانم و با تغيير شرايط پيرامونم باورهايم را تغيير نمي دهم. جهان پشت گوشي مجازيست اما من مجازي نيستم، خدايم مجازي نيست، باورهايم مجازي نيست. فقط بايد باور کنم که من، من هستم، همه جا من هستم.
درباره این سایت