اجتماع انسانها.

   هيچ کس براي خودش کافي نيست. انسان هر چند تنها زاده مي شود و تنها مي ميرد اما نمي تواند به تنهايي زندگي کند، نه آنکه نتواند اما در تنهايي قادر به برآوردن نيازهايش نيست. انسان به بسياري از چيزها نيازمند است و به خاطر نيازهاي متعدد خودش به زيستن با ديگران نيازمند است. انسان در جهان محکوم به زندگي است. جهان به وجود آمده و مخلوق است، همچون انسان که مخلوق خالق خويش است. تمام آدميان در تمام دورانها در اين جهان زيسته اند و اين زيستگاه ماست.

   اما نکته ي اصلي اين است که بايد ديد که اين جامعه است که بر انسان و سرنوشت او حکومت مي کند يا انسان است که جامعه را تشکيل مي دهد. جامعه از تک تک آدمها به وجود آمده است و هر انساني هر چند به تنهايي جامعه نيست، اما اين جامعه هم نيست که بر انسان حکومت مي کند. آدميان جامعه را براي آسوده تر زيستن به وجود آوردند؛ پس اين انسانها هستند که بايد به جامعه شکل دهند، الگو بسازند و تعيين سرنوشت کنند، نه آنکه محکوم به شرايط جامعه باشند. گاهي برخي خود را و سرنوشت خود را محکوم جامعه مي دانند و چگونه زيستن خود را و خطاها و تلخيها و ناهمواريهاي زندگي خود را به جامعه مرتبط مي دانند. هر چند نمي توان تاثير جامعه را ناديده گرفت اما به صورت مطلق نيز نمي توان سرنوشت خويش را به جامعه متصل دانست. بسياري از بزرگان در جامعه يي زيسته اند و برخلاف جريان جامعه زندگي کرده اند. مهم اين است که معناي زيستن را بدانيم.

  انسانهاي دوران ما خواب زده اند، گويي رفاه زدگي با خود خواب زدگي آورده است. رفاه زدگي نه به آن معنايي رايج آن، بلکه رفاه زدگي به معناي پيشرفت علم و صنعت عصر حاضر. چنان مجاز را حقيقت جا زده اند که در دنياي مجاز همچون جهان حقيقي زندگي مي کنند. آدمي بايد از اين خواب بيدار شود و به ياد آورد که همه چيز اين جهان از لذتها و دردها، غم ها و شاديها و . همه رونوشتي از اصل است و ادمي اصل را رها کرده و به رونوشتي اکتفا نموده است. بايد فرياد زد که اين جهان معرکه اي چون معرکه ي کودکانه بيش نيست، شايد شنيده شود.