اي مهربانترين، امروز من براي خويشتن بس هستم( کتابت را بخوان، کافي است که امروز خود حسابگر خويش باشي، آيه 14 اسراء). مرا به من بگذار، به خويشتنم بگذار. از زمانه ها گذشته ام، روزگاران ديده ام، از راهها پيچيده ام، در کوره راهها وامانده ام و اينک حيران ايستاده ام، بر مي گردم، پشت سرم را مي نگرم جز دشتي سوخته و جز ويرانه اي از من به جا نمانده است و پيش رويم جز ترس هيچ نيست، حيران بر جاي ايستاده ام. قدمي نمي توانم بردارم. مرا به من بگذار، به خويشتنم بگذار. دل من آن دشت بزرگي بود که مي توانست جاي روييدن گل عشق تو باشد. اما شعله اي همه ي دشت وجودم را به آتش کشيد. اينک نه گلي و نه سبزه اي و نه جوانه اي در آن نيست. آري من به دست خويشتن باغ دلم را به آتش کشيده ام.
مرا به من بگذار، به خويشتن بگذار، اکنون دل من دريايي است که به تلاطم آمده است. من از خويشتن دوباره به پا خاسته ام، من به اميد مهرباني تو از خود برخاسته ام. ( خداوند اين را که به او شرک ورزيده شود نمي بخشايد و غير از آن را براي هر که بخواهد مي بخشد؛48 نساء). اين آيه به وضوح اعلام مي کند که همه ي گناهان ممکن است مورد عفو و بخشش واقع شود و اين آيه اميد بخش ترين آيه قران است(تفسير نمونه).
مرا به من بگذار, به خويشتنم بگذار، اينک نور خورشيد (مهرباني تو) بر دشت دلم سر مي کشد و من نهال پشيماني را که در دلم کاشته اي با اشک ندامت بارور خواهم کرد و من تا دوباره سبز شدن باغ دلم دستهايم را به دستهاي تو پيوند خواهم زد.
مرا به من بگذار، به خويشتنم بگذار، من اينک خود براي خويشتن بس هستم. من از گذشته ها گذشته ام. به پا خاسته ام, ايستاده ام و پيش رويم خالي است، مي خواهم نام تو را قاب کنم و بر ديوار دلم بياويزم. قدم هايم را با نام تو برمي دارم و به اميد تو در اين جاده ي زندگي راه مي روم.
درباره این سایت